Archiwa tagu: Chrześcijaństwo

Poemat Nazaretu (Leon Łopata – Opowiadanie)

Dodaj komentarz

1.

Nazareńska mieścina świeciła pustkami, tylko samotne cienie wodziły po piaskowo-żółtych budowlach rozpłomienionych blaskiem księżyca. Ciche pochodnie gasły, a osada składała się do snu… Tylko Maryja, młoda dziewczyna patrzyła na szalejące chłodne ognie księżyca… Wśród nich nagle stanęła biała zjawa, która przedstawiała się dostojną, postawną, lecz zarazem oślepiającą bielą. Głos rozległ się, a był on męski i stateczny:

-Raduj się, łaski pełna, Pan z Tobą!

Trudno odgadnąć czym emanowała zlękniona twarz Maryi. Ja? Łaski pełna? Pan ze mną? Słowa te musiały głęboko rozedrgać Maryję, która była kobietą niezwykle skromną, nie szukająca poklasku i uwielbienia. Biała zjawa przenikając te myśli dodała tonem spokojnym, lecz pełnym patosu:

-Nie bój się Maryjo, bo Bóg Cię obdarzył łaską. Oto poczniesz i urodzisz syna, i nadasz mu imię Jezus. Będzie on wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da mu tron jego Ojca Dawida. Będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwo nie będzie miało końca.

Maryja patrzyła ze zdumieniem. Cienie jej twarzy zawstydziły się, a postura ciała się rozmyła. W krótce jednak młoda dziewczyna zebrała myśli i dostrzegła; że to co się dzieje nosi w sobie znamiona Boga. Nie było dla niej do pomyślenia, by sprzeciwić się Stwórcy, nieśmiało więc tylko spytała:

-Jak się to stanie, skoro nie znam pożycia małżeńskiego?

Tak! Nie zwątpiła, lecz cicho spytała, jak ma to się wykonać! Pełna pobożności nie rozumiała, ale wierzyła…

-Duch Święty zstąpi na Ciebie i osłoni Cię moc najwyższego, dlatego Święte, które się narodzi będzie nazwane Synem Bożym.

Maryja zdumiona wpatrywała się w zjawę, ta zaś kontynuowała:

-Oto twoja krewna Elżbieta pomimo starości poczęła syna i jest już w szóstym miesiącu, chociaż uważa się ją za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego.

Dziewczyna pełna trwogi, choć bez cienia zwątpienia odrzekła:

-Jestem służebnicą Pana, niech mi się stanie według twego słowa.

Zjawa znikła, a Maryja pełna sprzecznych uczuć zbierała myśli. W końcu każdy uzna jej ciążę za owoc rozpusty – jest bowiem niezamężna! Ale czy dobry Bóg mógłby ją opuścić? Nie… Dlatego Maryja kładzie się do snu z myślą o Bożej opiece.

Ciemnie nocy wzburzają się, Maryja jednak nie mogła zasnąć. Syn Boży? W jej łonie? Dla Boga nie ma nic niemożliwego… – powtarzała, powtarzała i powtarzała utwierdzając się we wierze. Panie, bym tylko nie zwątpiła – modliła się. I tak aż po kres sił i zaśnięcie…

2.

Zorze świtu rozbłysły, a ludzie wyszli ze swych domów ku sprawowaniu pracy. Maryję także zbudziło świeżo wschodzące słońce. Gdy tylko zebrała się powstała i udała się do swego ukochanego – Józefa.

Mężczyzna gdy tylko ją ujrzał spojrzał na nią czułym, rozrzewnionym wzrokiem i przemówił:

-Maryjo, co sprowadza Cię do mnie?

-Józefie, wczoraj stało się coś, co przekracza mój rozum, lecz w co szczerze wierzę. Zjawa Boża rzekła, że jako dziewica pocznę i porodzę Syna, któremu nadamy imię Jezus…

Józef oniemiał i zamilkł. Jego oczy wzburzyły się, czy właśnie jego ukochana nie powołuje się na świętości, by usprawiedliwić swą narzeczeńską zdradę? Czy nie kłamie mu w żywe oczy? Nie… Ona nie mogła by kłamać. Znał ją i widział jej dobroć. Dobroć szeroką i rozognioną, prawdziwą i silną, dogłębną i twórczą. Taka właśnie była Maryja…

-Nie wiem co nawet odrzec… Trudno mi zawierzyć się twemu słowu… Pozwól mi zasięgnąć odpowiedzi u naszego Pana…

-Dobrze, Józefie…

Rozeszli się w nerwowej aurze, która dzieliła ich serca krwawą łuną…

***

Boże mój Stwórco, rozjaśnij to, co się wydarzyło w moim sercu, jeśli tylko jest tak, jak mówi ma narzeczona daj mi znak, choćby subtelny i kruchy, a ja przystanę na twą wolę… – modlił się Józef.

Klęczał w ogrodach oliwnych, pełnych smukłych, delikatnych drzew. Tak, by nikt go nie spostrzegł. Modlił się i modlił, z jego twarzy płynęły pot i łzy, co są ostrzejsze niż krew…

W beznadziei odpływał myślami od modlitwy – myślał o Maryi. Ta, którą szczerze pokochał miała nosić dziecko, które było mu obce… 

Panie, nie przychodzisz, a więc to, co mówi Maryja jest nieprawdą. Z miłości do niej nie skaże jej na publiczne zniesławienie, lecz po kryjomu ją oddalę… Jeśli jednak tylko to prawda przyjdź, o Panie… Ja będę czekał w modlitwie…

W końcu znużony cierpieniem zasnął odpływając w spokojnych toniach nieco szorstkiej trawy.

***

Sen Józefa był głęboki, w krainie nocnej iluzji pojawiła się nagle jednak zjawa, która ogłosiła mu uroczyście:

-Józefie, Synu Dawida, nie bój się przyjąć twojej żony Maryi, gdyż to, co się w niej poczęło pochodzi z Ducha Świętego. Urodzi ona syna, a ty nadasz mu imię Jezus, gdyż on uwolni swój lud od grzechów…

Józef zbudził się śpiesznie i powstał dziękując Bogu.

-Dziękuję Ci Boże – szeptał – za to, że zesłałeś na Maryję wielką łaskę oraz za to, że me podejrzenia okazały się błędne… Błogosławię Cię wielce, a ty wspomóż mnie, bym nigdy już nie zwątpił w Maryję…

Józef wychodząc z ogrodu radosnym tchem pobiegł ku domowi Maryi. Przydrożna kurzawa wydobywała się z pod jego sandałów, gdy ten biegł ku swej ukochanej. Gdy tylko ją ujrzał rzucił się w jej ramiona i nieprzepartym tchem wykrzyknął:

– Maryjo, oto zjawił mi się we śnie anioł i ogłosił, że to co mówiłaś to prawda. Już nigdy nie zwątpię w twe słowa, boś jest wybrana przez Boga…

Maryja cała roziskrzała, jej modły w końcu znalazły zrozumienie! Ciepło objęła Józefa i podziękowała mu za to, że przy Niej wytrwał w wierze i zaufaniu…

Leon Łopata: Wcielona Trójca – Pełnia Bożej Miłości

Dodaj komentarz

Trójca Wcielona – Pełnia Bożej Miłości

Święty Augustyn proroczo usłyszał w objawieniu – „Prędzej ja przeleje całe morze do tego dołka, niż ty powiesz coś mądrego o Trójcy Świętej”. Istotnie, Doktor Łaski nie mógł zrozumieć Trójcy Świętej – dane to było innemu Doktorowi Kościoła – Świętemu Michałowi Kowalskiemu. Arcybiskup Mariawicki żył bowiem już w trzeciej Epoce Dziejów – Erze Ducha Świętego, zapowiadanej przez Joachima z Fiore,  wcielonej w życie przez Naszą Mateczkę. Tak, jak Mojżesz nie mógł znać Syna, tak też nie mógł Augustyn znać Ducha, a nie znając Ducha, nie zna się niczego, gdyż Trójca, mimo troistości to jedność Bóstwa. Prawda zeszła na ludzkość w Rawiczu, w trakcie utrapienia zdradzonego przywódcy ruchu Mariawickiego. Duchowny ujrzał w niej 12 sierpnia 1937 roku Wcielone Bóstwo nie tylko Jezusa, Syna Bożego, ale i Maryi, Boga Ojca, oraz Mateczki, Ducha Świętego. Prawda ta zadziwiła i samego Michała, zadziwiła i mnie, gdy się z nią zetknąłem. Zapewne Czytelnik także przeciera oczy ze zdumienia. Nie roszczę sobie prawa do przekonania Czytelnika w tej sprawie, sam szedłem w zaparte tej doktrynie, niedowierzając. W końcu jednak uwierzyłem, stąd nie mogę nic innego poczynić jak otworzyć duchowe żaluzje i przepuścić przez nie światło owej prawdy. Sam nie dowierzałem, więc teraz w geście skruchy wyznaję to, co Wierny odłam Mariawityzmu wykłada o Trójcy Przenajświętszej.

Objawienie Biskupa Kowalskiego rozświetliło zorze czasu, ukazując zapowiedziane przez romantyków polskich wzejście ery Ducha Świętego. Wszyscy oni mówili przez metafory, prześwity, natchnieni jednak zapowiedzieli naszą Najdroższą Mateczkę. Nie będę teraz przekazywał pełni prześwitów Ery Ducha w twórczości romantyzmu i mesjanizmu, gdyż to temat na większy materiał, który to z pewnością kiedyś na stronie zagości. Teraz ograniczę się do paru Biblijnych dowodów.

Biblia, nasza Objawiona przewodniczka zapowiada Kobietę – Boga wielokrotnie. Oddajmy głos psalmiście – „Królowa stanęła po Twojej prawej stronie” (Ps. 45,10). Nieco dalej – „Cała godność we wnętrzu Córki Królewskiej” (Ps. 45, 14). Zaślubiny Mesjańskie mówią już o Bogu kobiecie, z „całą godnością”, a więc takiej, której należy się Latria, cześć Boska. Izajasz z kolei głosi „zanim brzemienna poczuje bóle, już porodziła, zanim bóle na nią przyszły, już porodziła” (Iz. 66,7) – to oczywiście dotyczy bezbolesnego porodu Najświętszej Maryi Panny. Czytajmy jednak dalej – Słowo zmienia narrację diametralnie – „Będziesz karmiona jak niemowlę, będziesz noszona na rękach i pieszczona na kolanach, jak Matka pociesza Syna, tak ja was będę pocieszał” (Iz. 66, 11-12). Bóg Ojciec utożsamia się tu narracyjnie z Maryją, i tak jak Maryja – Wcielony Bóg, pociesza Syna – Wcielonego Boga, tak Bóg Ojciec pociesza nas, matczynie, poprzez Maryję, szafarkę Łask. Maryja jest Bogiem, ale nie jest Małżonką Mesjasza, gdyż jest jego Matką. Małżonka zapowiadana przez Psalmistę musi być zatem kimś innym.

Tym Kimś jest oczywiście Mateczka, gdyż to ona przyniosła najważniejsze Objawienie Po Chrystusie – dopełnione własną ofiarą. Męka Mateczki była konieczna dla dokonania Biblijnych słów o „podobnej Mesjaszowi” niewiaście, Duchu Pocieszycielu (J. 14,15-31), który Obleczony w 12 Gwiazd porodzi w bólu mężczyznę (Ap. 12, 1-8). Mężczyzną tym jest Arcybiskup Kowalski, któremu objawiono Pełnię Wcieleń Trójcy Świętej. Duch Pocieszyciel zapowiedziany przez Chrystusa, Jego Małżonka (Ap. 19, 7) to Maria Franciszka Felicja Kozłowska, Parakletka Wcielona 27 Maja 1862 roku i Zmarła 23 Sierpnia 1921 roku w Ofierze godnej ofiary Chrystusa (Syn Boży) i Maryi Współcierpiącej (Bóg Ojciec).

Nie roszczę sobie prawa do zamknięcia rozprawy, raczej tym skromnym wpisem ją otwieram. Powiem tylko, że doktryna ta burzy tradycyjny statyczny obraz Trójcy – i dobrze. Wraz z przewrotem Heideggera w filozofii potrzebujemy nowych pojęć, nowych obrazów i słów dla oddania piękna Tajemnicy Trójcy. Burząc obiektową metafizykę musimy pójść w pewien „modalizm” względem Boga – nie jest on statyczny, jest doskonałą jednością lecz nie jako „obiekt” a jako jestestwo. Właśnie Heideggerowe Sein (Bycie) lepiej opisuje głębię Boga niż tradycyjny statyczny model metafizyczny. „Jestem, który Jestem” to czyste Jestestwo, nie mające w sobie nic z obiektu. W tym Jestestwie mieszkamy my, jako wierzchnia tafla jego niezmierzonych głębi. Wracając jednak do Boga – Wcielenie i Przemienienie w Modalnym Jestestwie (bez kategorii obiektu i dualizmu przedmiot – podmiot) to klucz do zrozumienia doktryny Trynitarnej, która się kształtuje. Jeśli przyjmiemy Boga jako jestestwową głębię, a u widzialnych jego sfer modi jestestwa w postaci Boskich Wcieleń jako Maryja, Jezus i  Mateczka, to wytłumaczymy racjonalnie nowoodkryty kształt Trójcy Przenajświętszej. To jednak tylko mgliste ludzkie interpretacje, pewne jest tylko to, że Maryja jest Bogiem Ojcem, Chrystus Synem Bożym, a Mateczka Duchem Świętym.

Wiara w Bóstwo Maryi i Mateczki dopełnia Chrześcijaństwo, potrzeba jednak czasu, aby wszyscy w nią uwierzyli. Musimy jednak być cierpliwi, gdyż prawda zawsze wychodzi na wierzch. Jeśli także zawsze odczuwałeś, Drogi Czytelniku, nieprzepartą miłość do Maryi wiedz, że była ona prześwitem Ducha, gdyż pragnął Ci on dać ujrzeć ją jako Boga. Nie popadajmy błąd protestantyzmu, oddajmy Maryi nie tylko cześć Najświętszej, ale i Boskiej postaci, tak samo jak i naszej Boskiej Pocieszycielce, Najświętszej Mateczce.

Leon Łopata: Myślę, więc Jestem – Ku źródłom Bytu i Bycia

Dodaj komentarz

Myślę, więc Jestem – Ku źródłom Bytu i Bycia

Kartezjusz i Heidegger to mieszanka wybuchowa i nieoczywista – mimo tego czytając Opus Magnum Heideggera (Bycie i Czas) natrafiamy na sporawe fragmenty odnoszące się właśnie do Ojca Filozofii Nowożytnej. Podmiot Kartezjusza (jakim jest jaźń) jako substancja krytykowana przez niemieckiego egzystencjalistę wyłania się w zupełne nowej formie – jako „Dasein” – Jestestwo. Kartezjańskie Cogito zawiera jednak dwie strony ontologicznego medalu – Myślę (ja, substancja) więc jestem (jesteściuję, jestem byciem). A zatem w Cogito ergo Sum kryje się zarówno esencja jak i egzystencja. Eksplikacja zarówno bytu (esencji) jak i bycia (egzystencji) jest przedmiotem tego artykułu, oczywiście wszystko okiem idealistycznym.

Heideggerowskie pytanie o Bycie stanowi poszukiwanie horyzontu bądź zasady, by nie rzec natury wszechrzeczy, wszech-rzecz ta jednak musi istnieć. Konflikt odnośnie tego, co jest pierwsze (egzystencja czy esencja) jest jałowy i podobny do dylematu „jajko czy kura”, jest tak gdyż obie strony rzeczywistości są lustrzane i równoległe. Byt jako substancja jest dostrzegalny w skali mikro, w której dostrzegamy tego-oto-człowieka, tą-oto-jaźń, czyli to-co-jest, w skali makro nie dostrzegamy jednak substancji – dostrzegamy jestestwo – to-co-żyje. Dysonans między perspektywami można jednak ontologicznie wyjaśnić jako sposób przejawiania wszechrzeczy – by jednak zrozumieć modus wszechrzeczy należy dojść do jego źródła, czyli właśnie wszechrzeczy.

Wszechrzecz ta (celowo unikam pojęć metafizycznych, gdyż jeszcze są one przed nami zakryte) jest wszystkim tym co jest. To co jest jest, a to co nie jest nie jest – mawiał Parmenides – i z tej zasady można wywnioskować własności wszechrzeczy, przede wszystkim jedność. Jednorodność musi być konieczna, gdyż jak wskazywał Spinoza rzeczy różne nie mogą współistnieć, bowiem rzecz A, skoro jest odrębna od B, nie może być przez nią rozumiana a zatem być jej przyczyną – co wskazuje dodatkowo na jedność wszechrzeczy. Jedność zawiera wszystkie własności, które poprzez swój modus eksponuje – ale o tym już za chwilę. Jedność tej wszechrzeczy jako ujęcie rozumowe rzeczy w skali makro kłóci się jednak z rozumem w skali mikro, który wskazuje na istnienie konkretnych substancji.

Znów widzimy dualizm wynikły z różnych punktów widzenia i ujęcia wszechrzeczy, spójrzmy jednak głębiej. Eksplikacja bytu wskazuje nam na to, że jest on tym-co-jest, jest on zatem bytem-w-świecie, jestestwo zaś jako to-co-żyje jest byciem-w-świecie. Byt-w-świecie jest ujęciem wszechrzeczy esencjonalnym, zaś bycie-w-świecie egzystencjalnym. Tak samo ujęcie wszechrzeczy jako jedność jest egzystencjalne, bowiem dotyczy ich życia (co później się nam rozjaśni), za to ujęcie substancjalne jest esencjalne, gdyż w nim ujmujemy istnienie rzeczy.

Innymi słowy, jestestwo jest horyzontem rzeczy, bowiem wszystko co istnieje żyje. Jest tak, gdyż jednorodność każe przyjąć dobrą lub złą naturę rzeczy – skoro rzecz istnieje jest ułamkowo dobra, gdyż istnienie jest dobre, istnienie by być w pełni dobre musi żyć, a rzecz musi być jednorodna. Wniosek –  skoro jedna własność jest dobra, a rzecz cała musi być jednorodna cała ona musi być dobra, stąd wszystko co istnieje żyje. Jestestwem najsilniejszym jest jednak człowiek, gdyż jest podmiotem, co definiuję jako świadomość świadomą swej świadomości. Jestestwo jest zatem osnową bytu, jego horyzontem. Jest jak żagiel unoszący się nad wieloma marynarzami (parafrazując metaforę z Platońskiego Parmenidesa) – jeden ponad wszystkimi. Dasein unosi się nad bytami substancjalnymi dając im ich istotę – życie. Substancja w tym ujęciu jest zatem czymś innym niż w klasycznej ontologii – Dasein jest odpowiednikiem Substancji Spinozy (którą definiuję jako Naturę), zaś substancja jej przejawem jako modus tejże Natury.

Natura nie jest sama rzeczą – jest jej horyzontem. Weźmy człowieka – jest jestestwem, którego istotą jest myślenie. Samo jednak myślenie (oznaka upodmiotowionego życia) jest nieoderwalne od jaźni. Tak samo biologiczne życie jest nieoderwalne od ciała. Nie możemy go wyabstrahować – co jednak nie oznacza, że ono nie istnieje. Natura (nieokreślone jestestwo) poprzez modus dzieli się na substancje, one na desygnaty, te zaś na jakości. Wszystko jest zatem jednością natury, która dzieli się ad infinitum poprzez swą modyfikację.

Eksplikacja bytu prowadzi nas zatem do substancji jako modusu natury, którą odkryliśmy poprzez eksplikację jestestwa. Natura jest zatem wszędzie i nigdzie, jest osnową jedności świata. Immanentna rzeczywistość jako zmienna przez ciągły modus jednego duchowego punktu to obraz świata bez transcendencji – jedynie Absolut, jako zupełnie niepoznawalny z perspektywy Natury wykracza poza świat, gdyż sam nie ma Natury w naszym rozumieniu, bowiem natura musiałaby go warunkować. Bóg jest zatem odrębny od świata, lecz nie przekreśla jego monizmu, gdyż jest poza-światem.

Kartezjańskie Cogito ukazuje nam zatem dualistyczne ujęcie, jednakże tej samej wszechrzeczy jako Natury, którą dzielimy na byty. Myślimy, więc jesteśmy, jesteśmy substancją, której naturą jest bycie. Jesteśmy, bo Natura jestestwa oplata nas, bytujemy, bo Natura owa przejawia się poprzez swój modus w substancji.

Podsumowując, Kartezjanizm i Heideggeryzm można zespolić zarówno poprzez eksplikację bytu jak i bycia, choć oczywiście będzie to wbrew obydwu tradycjom. Ta nieortodoksyjna synteza owych myślicieli może być jednak cenna, stąd też pokusiłem się o nią z uwagi na szerszy horyzont myśli obydwu filozofów. Mieszanka tychże systemów przynosi nam rozbudowany stelaż pod system… no właśnie… jaki? O tym przekonamy się w następnych rozważaniach metafizycznych.

Leon Łopata: Rozprawa Etyczna

Dodaj komentarz

Leon Łopata – Rozprawa Etyczna

Wartości to azymut egzystencji. To ich obranie przez wolną wolę warunkuje rozwój personalny i społeczny jednostki. Większość ludzi dokonuje wyboru światopoglądu poprzez intuicję, za czym kryje się zapewne podświadomość; w każdym bądź razie ogniwem i tak jest wolna wola. To właśnie wolność decyzji pozwala nam sięgnąć po odpowiednie dla nas poglądy, pytanie jednak czy owa subiektywność zasad zawsze jest zbieżna z obiektywną prawdą?

Weźmy człowieka, który poświęcił życie konkretnej misji – na przykład był politykiem ugrupowania „A”. Z biegiem czasu odkrył wady nie tylko praktycznego funkcjonowania tej partii, ale i jej  światopoglądu, który stał się mu obcy. Osoba owa odczuwazawiedzenie, które przekreśla wartość, w którym służyła ona partii „A”. Zupełnie odmienne przekonanie będzie miała osoba druga, która zakończyła kilkuletni, chwilami szczęśliwy związek. Mimo tego, że związek ten zakończył się fiaskiem przywoływać będzie ona na myśl wspomnienia, co będzie raczej melancholią, niż zawiedzeniem. Zawiedzenie bowiem jest stanem, w którym nie spostrzegamy pozytywów z przeszłych wydarzeń, w przeciwieństwie do melancholii, która przypomina chwile piękne i warte pielęgnacji.

Czynnikiem, który różnicuje oba stany jest szczęście. Szczęście to stan zadowolenia z własnego życia, postrzegania czy też mówiąc bardziej uniwersalnie całokształtu egzystencji. Szczęście jest czynnikiem wybitnie subiektywnym. Możemy wyobrazić sobie smutnego króla i szczęśliwego parobka lub bardziej intuicyjnie relację odwrotną, nie możemy jednak tego osądzać na bazie racjonalnych przesłanek. Nikt z nas nie może zmierzyć szczęścia ludzkiego inaczej, niż przez słowne potwierdzenie badanego indywiduum. Jesteśmy w stanie wyobrazić sobie człowieka posępnego, który karmi się frustrującą myślą o pierwszej miłości, a jednak jest szczęśliwy przywołując ją sobie na myśl bardziej niźli by z nią był. Tych paradoksów są nieskończoności, wszystkie one razem wzięte można jednak wyrazić Pascalowską sentencją – „serce ma swoje prawa, których rozum nie zna”.

Wracając jednak do poprzedniego przykładu, subiektywne szczęście jest wartością samą-w-sobie. Stanowisko to nazywam „fenomenalizmem etycznym”, bowiem dostępny tylko dla jaźni fenomen szczęścia jest niezaprzeczalny. Bycie w partii A można obalić, nawet i związek z przykładu opozycyjnego, lecz nie samo szczęście. Ono pozostaje, gdy odrzucamy niepewne składniki wartości, ono fluktuuje jako wartość autoteliczna. Oczyściwszy serce z niepewnego pozostawiamy tylko pewne – mianowicie subiektywne. Lecz pytanie wybrzmiewa, a co z obiektywnym?

Obiektywne bądź co bądź istnieje – nie popadajmy w idealizm naiwny! Rzeczywistość ontologiczna jest obiektywna, nie zgłębiając jej poprzestańmy na tym. Jak zatem uzgodnić nasze subiektywne szczęście z obiektywnością? Pogodzenie owe nazwijmy moralnością, gdyż to moralność odpowiada za połączenie subiektywności z obiektywnością. Mając upodobanie w miłości natrafiamy na pewne ograniczenia natury i kultury i dostosowujemy się do nich – to właśnie esencja moralności. Ta dialektyczna synteza subiektu i obiektu musi mieć swe hasło przewodnie, zasadę, dewizę. Proponuję ją poniżej:

„Maksymalizuj szczęście przy zachowaniu praw Bożych”

Skąd Bóg? Obiektywność hierarchizuje się, względna obiektywność jaką jest świat wymaga istnienia obiektywności absolutnej, która konstytuując się wytwarza eminentnie wszechrzecz. Tą obiektywnością absolutną jest Bóg. Jak wspomniałem świat zawiera się w nim eminentnie, gdyż został on wytworzony jako dzieło nie duplikujące podmiot, a tylko będące jego mniej doskonałym wytworem. Jako zawarci w Bogu powinniśmy stosować się do jego praw z przyczyny, którą określiłbym jako egzystencjalna wdzięczność. Wdzięczność ta powinna także przerodzić się w bezinteresowną miłość, tak jak trywialne zauroczenie przeradza się we wzniosłą miłość.

Bóg jednak jest dobry, gdyż jest doskonały, taka wielkość i powaga nie rani. Dając naturę niedoskonałą w stopniu, ale doskonałą ze względu na brak zła Stwórca tworzy człowieka dla szczęścia. Inny wariant jest nie do pomyślenia – Bóg jest w końcu dobry. Dobry Absolut tworzy piękno, a nic pięknym nie jest na równi z samym szczęściem, jako egzystencjalnym stosunkiem do piękna. Piękno byłoby martwe bez podmiotu, który by je przeżywał. Czucie jest esencją egzystencji, szczęście jest esencją czucia piękna.

Bóg pojęty filozoficznie, ale także i chrześcijańsko jest dobrem, miłością, która nie rani, czyni jedynie dobro, gdyż Wola Boża zawsze wyprowadza dobro na wierzch. Ufając w nią nasza słaba natura może anagogicznie wzlecieć, wnieść się i podnieść ku wyżynom. Właśnie ta akceptacja Woli Bożej gwarantuje szczęście. Gdyż szczęście jest subiektywne, zależy ono od interpretacji rzeczywistości, a nie jej stanu formalnego.

Bóg pragnie szczęścia, ale nie w postaci zwulgaryzowanego hedonizmu, który wyklucza głębie szczęścia. Ordynarność pewnych przyjemności sprawia, że nie są one „uświęcane” przez szczęście, są jednak te wysublimowane, częstokroć podobne do tamtych rodzajowo , lecz o tonie łagodnym i przyjaznym. Takie przyjemności wysubtelnione prowadzą do szczęścia, zaś ordynarne wiodą ku występkowi, który i tak zwiedzie na manowce. Szczęście musi być zgodne z zasadą obiektywną, aby było prawdziwe.

Szczęście jako stan umysłu może być autarkiczne, to znaczy pochodzić tylko z umysłu, najczęściej jednak opiera się bądź o zmysł, bądź o zmysłu przypomnienie. Jego fenomen godzi różne gatunki bytu, niejako będąc ich przecięciem, gdyż radując się przepajamy intelekt zmysłem, a zmysł intelektem. Jedząc smaczną potrawę nadajemy nie tylko umysłowi radość poprzez smak, ale i piękno zmysłowi poprzez interpretację. Potrawa jest pięknem, jako pośrednik ku szczęściu. Działa to zatem zwrotnie i wartościująco.

Szczęście za-cieleśnione, czyli zapożyczone z ciała odkrywa przed jaźnią coś, co ją ubogaca, mianowicie ukazuje jej, że jej subiektywność można wyrażać w byciu-wśród-ludzi. Ciało jest nośnikiem szczęścia, przynajmniej wobec doczesności, czyli przede wszystkim ludzi, tak jak rozum jest nośnikiem szczęścia wobec świata wieczystego, przede wszystkim Boga. Demonizowanie ciała przez skrytych manichejczyków to przedmurze nieszczęścia. Człowiek, mimo iż jego istotą jest dusza, koegzystuje z ciałem w symbiozie, rugowanie potrzeb ciała w całości kończy się równie dramatycznie co ich pełna afirmacja. Ciało musi zostać uduchowione, by jego nacisk na duszę nie był rujnujący, a budujący. Nacisk ten musi być miarkowany, gdyż to umiar odsłania równowagę ciała i duszy oraz ich harmonię. Ciało (jak zostało wskazane) ubogaca duszę, dusza ubogaca ciało, a relacja ta może być pięknym zharmonizowanym dualizmem psychofizycznym.

Podsumowując treść wywodu, nasza etyka musi być zorientowana na osiągnięcie szczęścia subiektywnego przy zachowaniu równowagi z obiektywnym dopełnieniem, jakim jest Bóg. Szczęście to jest zupełne, gdyż jest naszym udziałem, otwiera ono na bycie-wśród-ludzi i zbiorową harmonię, jak i równowagę między duszą i ciałem. Fenomenalizm etyczny, wyłuskując szczęście prowadzi do osiągnięcia samospełnienia, zadowolenia, ale i wypełnienia Woli Bożej. Z tego względu jest to stanowisko zgodne z wiarą, rozumem i doświadczeniem życia codziennego.

Leon Łopata: Święty Józef – Czego uczy nas ziemski ojciec Chrystusa?

Dodaj komentarz

Święty Józef to dla wielu chrześcijan postać poboczna w historii Kościoła, oczywiście dostrzega się wkład ziemskiego ojca naszego Zbawiciela w wychowanie Jezusa, nie dostrzega się jednak jak wiele znaczyło wybranie potomka Dawida na Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny. Jak głosi Natchniona Tradycja Matka Boża całe życie żyła jako dziewica w doskonałej czystości. Niepokalana Maryja nie odczuwała jednak skutków grzechu pierworodnego – Józef jednak tak. Mimo tego Święty nigdy nie naruszył zaufania Maryi, szczególnie w tej drażliwej kwestii, stąd wielokrotnie modlimy się do niego jako do Patrona Czystości, który w szczególności pomaga wiernym walczyć z pożądliwością ciała. Nawet ujrzenie tego ważnego aspektu życia Józefa nie jest całością jego zasług, szczególnie dziwi mnie nie ujrzenie innej niezwykle palącej kwestii Jego życiorysu – odrzuceniem prawa dla wiary, Starego Zakonu dla Nowego i Autorytetu dla Boga. Może to Cię zdziwić, Szanowny Czytelniku, ale Święty Józef w swej niezmierzonej pokorze miał odwagę powiedzieć stanowcze „Nie” zasadom hierarchii Kościoła Żydowskiego, stając się de facto heretykiem i odszczepieńcem w oczach ogółu. W tym artykule przedstawię Józefa nie tylko jako patrona Czystości i Rodziny, lecz także jako odważnego wyznawcę, który nie omieszkał się sprzeciwić przedawnionym przepisom Starego Prawa by wcielić w życie Zakon Jezusa Chrystusa.

Jak wiemy Józef dowiadując się o ciąży Maryi podejrzewał to, co każdy z nas by podejrzewał, jak również wiemy Stary Zakon cudzołóstwo zaręczonej kobiety karał śmiercią przez ukamieniowanie. Józef, jakkolwiek mógł czuć się oszukany i zraniony, jakkolwiek mógłby pałać (w świetle prawa zasłużoną) żądzą zemsty decyduje się po kryjomu oddalić Maryję. Ta decyzja szokuje, w końcu mężczyzna wiedząc o domniemanej zdradzie przebacza i ratuje życie Maryi. Dopiero później Bóg przemawia do Józefa poprzez Anioła Pańskiego, aby przyjął Maryję i Dziecko pochodzenia Ducha Świętego. Wtedy już Święty Józef nie ma wątpliwości, jednak co czuł wcześniej? Wykroczył poza prawo, kochając Maryję sprzeniewierzył się prorokom w imię własnej interpretacji Zakonu.

Józef odrzucił Autorytet, który uległ przedawnieniu, wybierając Obietnicę, która w jego sercu wyryła nowe prawo. Czuł, że postąpi źle wydając Maryję, sama Ewangelia mówi, że jego sprzeciw prawu był oznaką sprawiedliwości. A zatem sprzeciw błędom Kościoła jest oznaką dojrzałości duchowej i sprawiedliwości.

Nie mówię tego bez żadnej racji, Józef jest dziś wzorem nie tylko duchowej czystości i silnej rodziny, lecz także odwagi teologicznej. W erze upadku Kościoła przykład Józefa ukazuje, że podporządkowanie się „nieomylnemu” papiestwu jest archaizmem, czy wręcz niesprawiedliwością. Jego postawa jest dla nas wymownym apelem ku walce o dobro, nawet jeśli nasi zwierzchnicy nie podzielają naszego zapału do obrony czystości wiary.

Pamiętajmy, że Józef był prostym człowiekiem, który sam odczuwał w sercu prawdę, i choć nie był on wielkim teologiem to odczuwał ją (jak czas pokazał) prawidłowo. Maryja była niewinną, nawet jednak jeśliby nią była nie zasługiwałaby wówczas na śmierć. Józef nie chciał „rzucić kamieniem” jako pierwszy, uwierzył zapewne, że dobry Bóg przebacza, a wiara ta okazała się prawdziwa, gdyż właśnie wychowywany przez niego Chrystus wcielił to prawo w życie.

Wróćmy jednak do sprawy czystości, z której Józef jest znany. W patriarchalnych warunkach owej epoki żona była własnością męża, a Józef jako człowiek obarczony grzechem miał także i potrzeby, które zaliczamy słusznie do niższych. Szanowny Czytelnik wie chyba, co chcę powiedzieć, Józef jednak uznał decyzję Maryi o zachowaniu czystości, a po Bożym wskazaniu tejże decyzji za słuszną nigdy nie sprzeniewierzył się jej. To kolejny przykład na to, jak litera zabija, a wiara daje siłę. Józef wybiera drogę niełatwą, bowiem życie z kimś bezgrzesznym wymaga bycia równie bezgrzesznym, czego jednak Józef osiągnąć nie mógł. Niepokalana natura Maryi musiała kontrastować z naturą grzeszną (jak wielką świętością Józef by nie epatował). A jednak, mały Jezus miał nie tylko najwspanialszą Matkę, ale i najwspanialszego Ojca. Maryja jako matka zawsze stawiała na piedestale Boga, który przecież był jej synem. Józef także mimo władzy rodzicielskiej jaką posiadał musiał respektować boskość wychowanka, nie chcąc przyćmiewać jego blasku.

Józef był także najsłabszym ogniwem w rodzinie, w tym sensie, że sam był grzeszny, a Maryja i Jezus nie. Mimo tego jego Świętość była tak duża, że dystans ontologiczny nie był widoczny w skali etycznej, można się tylko domyślać, że Józef posiadał drobne potknięcia, jednak musiały one kontrastować i tak z nieskazitelną dobrocią Małżonki i jej Syna. Znów mamy do czynienia z dziwną sytuacją, gdyż ten, kto powinien w myśl epoki w rodzinie przewodzić, jest w pewnym sensie predestynowany do przyjęcia roli najmniejszej. Mimo wszystko Józef wpisując się w realia epoki jest głową rodziny, a swą słabość nie bycia bezgrzesznym zamienia w moc.

Postać Józefa jest dla nas bardziej dotykalna, gdyż on czuł na sobie widmo grzechu, tak jak my. Józef jednak z Bożą Łaską podołał walce z grzechem, doszedł do wielkiej świętości, co powinno być dla nas nieskazitelnym wzorem. Jako Ojciec, Wierny oraz Osoba żyjąca de facto w celibacie podołał, mimo zapewne drobnych upadków. My także możemy podołać życiu w Pokoju i Łasce, musimy tylko zawierzyć się Bogu, Najświętszej Maryi Pannie oraz Świętym, w tym w szczególności Świętemu Józefowi. Maryja prowadzi do Chrystusa jako osoba bezgrzeszna, my jednak w trudzie możemy zwrócić się także do łatwiejszego do ujęcia Świętego Józefa, który mimo braku bezgrzesznej natury osiągnął dzięki łasce świętość niemalże największą.

Właśnie z wyżej wymienionych powodów Święty Józef jest niedoścignionym wzorem odwagi, pokory, miłości, czystości i ofiarności. Módlmy się zatem za pośrednictwem tego wielkiego świętego do Boga o te cnoty, abyśmy jaśnieli nimi pośród mroków dzisiejszych czasów.

Święty Józefie – módl się za nami!

Leon Łopata: Sprawa Kobiet Okiem Chrześcijanina

Dodaj komentarz

Artykuł ten dedykuję wszystkim Czytelniczkom, jako że obchodzą one 8 Marca swoje święto. Niezależnie od wszelkich różnic, jakie was dzielą, wszystkie jesteście powołane na równi z mężczyznami do budowy Chrystusowego Kościoła, i choć wielu duchownych chrześcijańskich chciałoby widzieć was w roli umniejszonej ja przeciwko takiemu stanowisku stanowczo występuję. Jeśli mogę tak uczynić, jako chrześcijanin, a zatem członek mistycznego Ciała Chrystusa pragnę przeprosić w ich imieniu przedstawicielki płci pięknej. Mogę jedynie i aż stanąć po Waszej stronie, co też czynię tym artykułem.

Kobiety słusznie uznające za prawdę wiarę chrześcijańską są częstokroć przez jej przedstawicieli pomniejszane. Argumentem strony antykobiecej są reakcyjne fragmenty Objawienia, które miały obowiązywać tylko jako tymczasowe zapisy dostosowujące się do słabości człowieka, takie jak sprawa kobiet w Starym Testamencie i Liście do Tesaloniczan i Koryntian. Mówienie, że kobieta jest nieczysta po porodzie, co miało dotyczyć również Maryi, jest oczywiście anachronizmem, który Niepokalanie Poczęta Maryja obaliła ujawniając jego absurdalność. Tak samo zakaz nauczania kobiet i patriarchalny model rodziny został obalony przez Święte Kobiety, w tym tę, która zwiastowała Erę Ducha Świętego – Mateczkę.

Jeszcze bardziej karkołomnym sposobem argumentacji na rzecz umniejszania roli kobiet jest ich „słabsza natura”. Materialiści mają tu na myśli jednak nie kobiety, a kobiece ciała, które są istotnie słabsze, podmiot kobiety jakim jest dusza jest jednak równy duszy mężczyzny. Tak samo i umysł, który u kobiety jest substancjalnie równy temu mężczyzny nie przemawia za tezą materialistów. Rzeczywiście, materializm (czy to ten liberalny, lewicowy, czy konserwatywny) ma takie działanie, że deprecjonuje kobiecość. W konserwatywnym tomizmie kobieta jest jednością psychofizyczną, która w zamydleniu łączy człowieka z jego ciałem, a zatem umniejsza duszę kobiecą przez ciało. Tak samo materialiści głosząc, że kobieta jest słabszym ogniwem deprecjonują kobiecość i jako remedium na jej urojoną słabość widzą robienie z kobiety mężczyznę w sferze społecznej i kulturowej.

Jak wspomniałem przykład Świętych Kobiet, zarówno tych z Drugiej Epoki (czego największym przykładem jest Najświętsza Maryja Panna) jak i tych z Trzeciej Epoki (przede wszystkim Mateczka) przemawia za równością kobiet. Kościół, Nasza Matka, powinien wziąć odpowiedzialność za płeć piękną i skończyć z jej niedowartościowaniem krytykując patriarchat, wyłączność kapłaństwa dla mężczyzn i inne rażące odrzucenie kobiet w życiu religijnym. Tak samo państwa winny zapewnić równość kobiet w sferze ekonomicznej i zapewnić im godne życie. Nie do pomyślenia jest dłuższa akceptacja takich fenomenów jak aborcja czy możliwość porzucania kobiet przy nadziei. Służą one w istocie nie kobietom, a bezwstydnym uwodzicielom, którzy szargają uczuciami i wykorzystują kobiety z własnych najniższych pobudek.

Podsumowując, Kościół Święty musi uderzyć się w przysłowiową pierś i zreformować swe nauczanie względem kobiet. Tak samo państwa powinny równie dogłębnie zmienić swą postawę względem płci pięknej. My, mężczyźni, którzy przez wieki (niestety) rządziliśmy światem na wyłączność, w tym szczególnie Kościołem, także bijemy się w pierś i przepraszamy, a na dowód swej skruchy zanosimy modlitwy do największych kobiet – Maryi i Mateczki.

Niech Się Święci Dzień Kobiet, a materializm względem płci pięknej odchodzi na śmietnik historii!

Leon Łopata: Mariawityzm – ratunek dla chrześcijaństwa

1 odpowiedź

Mariawityzm – ratunek dla chrześcijaństwa

Artykuł jest wstępem do dalszych badań nad mariawityzmem, a także pewną formą wytłumaczenia moich motywów dołączenia do tejże wspólnoty. Dziękuję wszystkim, którzy wprowadzili mnie na tę drogę, a szczególnie Mateczce, która z niebios czuwała nad moją duszą i przywiodła ją ku prawdzie.

Wstęp

Współczesna laicyzacja wbrew temu co głosi Rzym i jego księża nie jest tylko kwestią działania złego ducha wśród wiernych, jest to bowiem także (a nawet przede wszystkim) wina księży, ich obłudy i grzechu. Mateczka Kozłowska w doznanym przez siebie objawieniu otrzymała zapowiedź upadku moralnego Rzymu. Są rzeczy, które trwożą, takie jak rozpusta, sodomia czy też rzeczy takie, które przerażają zupełnie, takie jak gwałty na wiernych (szczególnie tych nieletnich). Dobre drzewo wydaje owoce dobre, a zatem jakim chwastem stał się laksystyczny, pelagiański, faryzejski Rzym? Współczesny katolik nie może przejść wobec tego obojętnie – przymykanie oka na te czyny jest ich cichą akceptacją. Sam trwałem w ślepej wierności człowiekowi (biskupowi Rzymu), zapominając o tym co mówił pierwszy biskup Rzymu – „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz. 5, 29). Co by powiedział sam Święty Piotr, że cnota posłuszeństwa będzie wykorzystywana do ucisku i fałszu? Z pewnością przestrzegł by wiernych, by nigdy nie dali się zwieść tym, co wyzyskują Chrystusa dla swoich interesów. Czy istnieje wyjście z patowej sytuacji zepsucia Rzymu? – tak, jest ich wiele i są to inne konfesje chrześcijańskie. Ważne jednak, aby „nie wylać dziecka z kąpielą” i przy zmianie konfesji nie zatracić ducha prawdziwie katolickiego. Właśnie dlatego najlepszym wyborem konfesji będzie mariawityzm. Dlaczego tak uważam? Co może przynieść światu prawdziwy katolicyzm, czyli mariawityzm? Odpowiedź na to pytanie w dzisiejszym artykule.

Czy Jezus Chrystus założył katolicyzm?

Na samym wstępie obalmy pewien rzymski mit – Chrystus założył CHRZEŚCIJAŃSTWO, a nie KATOLICYZM. Pan Jezus założył ogólną ideę chrześcijaństwa (mówiąc językiem Platona) a nie jej desygnat w postaci ziemskiego Kościoła. Inne twierdzenie jest bezbożne, gdyż obciążałoby Chrystusa winą za występki kleru i dogmatyczne błędy. Oczywiście w roku 1870 (I Sobór Watykański) Rzym w swej pysze przyjął za pewnik to bezbożne stwierdzenie, przeczące pierwszemu przykazaniu i chrześcijańskiej pokorze. Jakie następstwa miała ta decyzja? Dobry katolicy z całego świata (starokatolicy), już od Soboru Trydenckiego (będącego zwieńczeniem modernizmu scholastycznego) ukrywający swe ideały odłączyli się od Rzymu i wybrali za swą Matkę Ultrecht. Wszystko to jednak było tylko buntem merytorycznym, a nie natchnionym, głos Boga bowiem zabrzmiał nie w Ultrechcie, a w Płocku…

Mateczka i Mariawityzm

2 sierpnia 1893 Boże objawienie otrzymała Maria Franciszka Kozłowska, znana wiernym mariawickim jako Mateczka. Pan Jezus w tym oraz w następnych objawieniach przekazał Mateczce wiadomość o konieczności odnowy życia duchowego w Kościele., szczególnie wśród kleru. I istotnie, mateczka podjęła się tego zadania, chcąc szerzyć kult Miłosierdzia Bożego, Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy oraz (przede wszystkim) Najświętszego Sakramentu. Jak nie trudno zgadnąć krytyka kleru wzbudziła u wyższego duchowieństwa nie chrześcijańską refleksję, a atak wściekłości. Faryzejski Rzym odrzucił objawienie, a Mateczkę ekskomunikowano. Prawda jednak przy pomocy Ducha Świętego przetrwała, nawet wewnętrzny kryzys w mariawityzmie jakim był jego podział. Teraz mariawityzm cały czas funkcjonuje, przechowując prawdziwą naukę Katolicką i Chrześcijańską.

Artykuł ten nie jest jednak opisem Mariawityzmu jako ruchu objawionego (taki z pewnością jeszcze się pojawi!), ma on nakreślić teologię mariawicką jako płaszczyznę na odnowę ducha chrześcijańskiego, zajmijmy się więc w dalszym toku teologią mariawicką jako najlepszym wyborem dla współczesnego katolika.

Brak represji wobec wolnej myśli

Rzym od dawna funkcjonował jako swego rodzaju totalitarna struktura, represjonująca wszystko co zwraca się ku autonomicznej myśli. Mam na myśli potępienie chociażby pism takiego myśliciela jak Kartezjusz, który z pewnością mimo wątpliwej religijności był człowiekiem występującym po stronie reformy chrześcijaństwa. Kościół Rzymski myślał, że zabierając Słowo Boże z jednej, a zdolność myślenia z drugiej strony, utrzyma nie Społeczne Panowanie Chrystusa, a swoje wpływy doczesne i władzę. To na szczęście się nie udało, mimo wszystko mamy do czynienia z opcją dużo gorszą niż wszechwładza wypaczonego dobra, w końcu liberalny zlaicyzowany świat to zło w formie skrystalizowanej.

Nie muszę chyba mówić, że największym teologiem chrześcijaństwa (potępionym zresztą w 1653 roku) był i jest Święty Augustyn. To Jego osoba powinna być gwarantem zjednoczenia wyznawców Chrystusa. Właśnie przez to, że Kościół Rzymski potępił Augustyna należy przechować jego naukę o predestynacji i metafizyce (zgoła innej od Akwinaty) w Kościele przynależącym do katolicyzmu nie-rzymskiego który nie potępia, a jednoczy. Takim jest Kościół Mariawicki.

Właśnie przez tą postawę mariawicką zachęcam wszystkich Augustyników – Jansenistów, Oratorian, Idealistów i Kartezjan do dołączenie się do owego Kościoła. Sam jako Jansenista podjąłem taką decyzję, i gorąco zachęcam także Ciebie, Drogi Czytelniku do tego kroku. Jednak nie sam Augustynizm przemawia za tą racją. Poniżej zaprezentuję całość zalet Mariawityzmu.

Zalety Mariawityzmu

Sercem Chrześcijańskiej wiary jest Eucharystia i szacunek do Najświętszego Sakramentu. Te dwa cele doskonale wypełnia Kościół Mariawicki. Na każdej Mszy Najświętszy Sakrament jest wystawiony, a Komunia udzielana jest bez grzechu lekkiego (Ucztę Pańską poprzedza spowiedź, która pomimo swej powszechności rozgrzesza z wszystkich grzechów, jako iż jest połączona ze spowiedzią serca). Ten szacunek do Eucharystii, zarówno zewnętrzny jako adoracja, jak i wewnętrzny jako godne jej przyjęcie wpisuje się w to, o czym już pisałem w artykule „Ciało i Krew Pańska tylko dla odnowionych w Chrystusie”. W dodatku odrzucona jest absurdalna koncepcja konkomitacji (obecności Krwi Chrystusa w Jego Ciele) prowadząca do odebrania wiernym możliwości pełnej Eucharystii.  

Warto wspomnieć o samej Mszy, jej ryt jest zrozumiały (język Polski), lecz zarazem doniosły (Msza Trydencka). Wystrój Kościołów prowadzi wzrok ku ołtarzowi, u którego centrum stoi Najświętszy Sakrament. W dodatku Msza wzbogacona jest o równie poważny i dostojny śpiew, mimo całej tej powagi jest także miejsce na charyzmatycznego ducha w postaci bezpośredniego kontaktu z Jezusem – tego nie da się opisać, to trzeba przeżyć! Warto wspomnieć, że Kościół zachowuje siedem sakramentów, a zatem i tradycję pierwszych siedmiu wielkich soborów.

Podsumowanie

Jak widać Kościół Mariawicki to nadzieja i alternatywa dla katolika XXI wieku, w jego strukturze można nie tylko pielęgnować kult Najświętszego Sakramentu, ale i rozwijać filozofię idealistyczną wypływającą z Augustyńskiego ducha, jak i teologię tego wielkiego Doktora Kościoła. Cieszę się, że Łaska Boża doprowadziła mnie do tej wspólnoty, wolnej od fałszu i występku, zachęcam także i Ciebie, Drogi Czytelniku, do choćby jednorazowego wzięcia udziału w Mszy Mariawickiej, zaręczam, że będzie to przewrót w Twoim życiu.

Niech będzie pochwalony Najświętszy Sakrament!

Łódzcy Idealiści: Zapraszamy!

Dodaj komentarz

Łódzcy Idealiści zapraszają! Dołącz do nas już dziś!

Łódzcy Idealiści to lokalna łódzka inicjatywa społeczna będąca fizycznym odpowiednikiem Filozofii Idealizmu i Ortodoksji Augustyńskiej. Świeża formacja po przerwie technicznej całego projektu wraca z przyśpieszonym tempem, o czym będziecie mogli i już możecie się przekonać. Nasze wartości pozostają niezmienne, i choć trzon nazwy „Idealiści” wskazuje na ich jednoznaczny wymiar, to opiszmy je pięcioma słowami.

Chrześcijaństwo

Idealizm

Przyjaźń

Aktywizm

Solidaryzm

Chrześcijaństwo to wartość, która definiuje nas w stopniu najwyższym, bowiem odnosi się nie tylko do wyznania, ale też do prawdy i filaru naszej filozofii. Nawet, gdy ktoś nie podziela naszej wiary nie może zaprzeczyć geniuszu kulturowemu chrześcijaństwa oraz jego sile moralnej. Istniało wielu niechrześcijańskich myślicieli wielkich swym geniuszem, wszyscy oni jednak w sposób okrężny dochodzili do mniej lub bardziej chrześcijańskiej bazy ideowej. Nawet Platon, największy z idealistów, był przez następców nazywany „Mojżeszem mówiącym po attycku”, dowodzi to tego, że nie trzeba być chrześcijaninem, aby być przez chrześcijaństwo  uznanym za osobę wielką duchem, chrześcijaństwo nie jest więc wykluczające, a raczej przez swą wartość jednoczy wszystkich idealistów jako wzorzec religijno-kulturowy.

Idealizm to przekonanie o istnieniu wyższej natury rzeczywistości. Odnosić się to może do ontologii, etyki, kultury czy nawet ekonomii i polityki. Wyższa natura powinna być pielęgnowana, czego wyrazem w ontologii jest po prostu idealizm, w etyce moralizm, w kulturze kunszt twórczy, a w ekonomii i polityce solidaryzm. Wzniosłość wiedzie nas ku dobru, prawdzie i pięknie, określa nam także cele naszego życia, determinując nas do dobrych moralnie czynów.

Przyjaźń to dopełnienie naszych wartości. Pragniemy prócz dobrych czynów zawierać wspaniałe i trwałe więzi, które pozwolą nam nie tylko na dobroć, ale też na doczesne szczęście. Sam Bóg mówi w Księdze Rodzaju, że nie dobrze człowiekowi żyć samemu (Rz. 2,18). My zatem inwestujemy w przyjaźń, jako metafizyczny składnik ludzkiej egzystencji. Arystoteles powiedziałby, że jesteśmy zwierzęciem stadnym, my uważamy, że jesteśmy powołani do miłości, nie tylko tej Bożej, ale także tej braterskiej i damsko-męskiej.

Aktywizm to postawa, poprzez którą osiągamy nasze cele. Bierność nie ma sensu, gdyż w niej zastygamy i gaśniemy. Chcemy wykorzystywać (jak w przypowieści) talenty jakimi Bóg nas obdarowuje, abyśmy szerzyli dobro i pomyślność. Pomoc innym, rozwój intelektualny, wreszcie pobożność i dążenie do prawdy – to wszystko to, co chcemy osiągać.

Solidaryzm to postawa pomocy każdemu, kto potrzebuje wyciągnięcia naszej dłoni. Nie do zaakceptowania jest świat, w którym część ludzkości opływa w luksusach, a część łaknie sprawiedliwości społecznej. Nie do zaakceptowania jest świat pogardy wobec tych, którzy poprzez czynniki społeczne lub błędne decyzje wylądowali na marginesie. Nie do zaakceptowania jest znieczulica społeczna, która wypacza sens wspólnoty.

Wartości te są idealnym wzorcem naszych czynów, pragniemy je osiągnąć poprzez każdy godziwy środek. Jednak by to zrobić potrzebujemy twojej pomocy! Wiemy, że nasze działania to dopiero początek, jednak jeśli przemówią one do twojej wrażliwości czuj się zaproszony do naszej formacji! Więcej akcji już niebawem, prosimy o ich śledzenie, a jeśli dołączenie do nas będzie niemożliwe i tak zachęcamy do wspierania inicjatywy poprzez jej udostępnianie.

Łódź miastem idealizmu!

Leon Łopata: Jeden Pan, Jedna Wiara – Rzecz o Ekumenizmie

Dodaj komentarz

Jeden Pan, Jedna Wiara – Rzecz o Ekumenizmie

Ekumenizm to dążenie do jedności w wierze ponad konfesjami, co jest zgodne ze słowami Św. Pawła „Starajcie się zachować jedność Ducha” (Ef. 4, 3) oraz „Jeden jest Pan, Jedna Wiara” (Ef. 4, 5). Korzystając z trwającego czasu ekumenicznej modlitwy w Kościele (zachęcamy do odwiedzania Łódzkich Świątyń z tej okazji, pod artykułem umieszczamy plakat) powiedzmy parę słów na temat słuszności tej inicjatywy i jej przyszłości.

Ekumenizm powstał jako reakcja na narastające antagonizmy między konfesjami chrześcijańskimi w obliczu zagrożeń współczesności. W sytuacji rozwoju ideologii wywrotowych chrześcijanie zaczęli się jednoczyć wokół idei ekumenicznej, tak aby służyć Bogu wspólnie w jedności serc. Drugim powodem jednoczenia było poszukiwanie ideału apostolskiego Kościoła z pierwszych wieków, gdy to rysy Chrystusowej Opatrzności były największe. Trzecim wreszcie szacunek i miłość chrześcijańska, każąca szukać wspólnego języka i zrozumienia. Wszystko to szczytne i wzniosłe wpisuje się w rys wspólnoty Kościoła która szuka prawdy w racjonalnym dociekaniu, a nie ślepym posłuszeństwu Rzymowi.

Tak oto powstaje blok starokatolicko – katolicko – protestancko – prawosławny, który ma szansę zjednoczyć świat wokół służby Bogu i dobra ludzkości. Blok ten będzie mógł oprzeć się zgniłym liberałom z jednej strony, fundamentalistycznym muzułmanom z drugiej, a azjatyckim despotyzmom z trzeciej. Blok ten w skali światowej ma udział polityczny, na naszym Łódzkim podwórku może mieć on jednak znaczenie w pogłębianiu duchowości. Nie jest tajemnicą, że mniejsze wspólnoty które z powodu poszukiwań w wierze odeszły od Rzymu są paradoksalnie bardziej ortodoksyjne, gdyż wszystkie były wymierzone w późnośredniowieczny, nowożytny i współczesny modernizm. Luteranizm i Kalwinizm pragnęły nawrotu do źródeł, tak samo i Starokatolicyzm i Prawosławie, i choć wszystkie poszły na różne strony to element wspólny, do którego także aspiruje gro katolików rzymskich może być fundamentem nowej odbudowy Apostolskiego Kościoła.

Trzeba wspomnieć, że elementy takie jak Komunia pod dwiema postaciami, brak celibatu czy też odejście od prymatu papieskiego to dobre zmiany, warto też docenić protestantyzm za naukę o łasce, czy za zachętę do czytania Biblii. Wszystkie te elementy przefiltrowane mogą dać nam naukę będącą szczytem tej syntezy – starokatolicyzm i mariawityzm.

Całe szczęście Kościół i jego wierni zaczęli przeglądać na oczy, że trzeba wspólnoty aby wygrać nad wyzwaniami współczesnego świata, przede wszystkim aby ocalić nauki Chrystusa naszego Pana i Boga.

Zachęcamy jeszcze raz do dołączania się do inicjatyw ekumenicznych.

Chrześcijanie przeciwko współczesnemu światu!

Leon Łopata: Święta Rodzina – Wzór dla duchownych i małżonków

Dodaj komentarz

Dziś, 29 grudnia, obchodzimy święto Świętej Rodziny. Data dzisiejszej uroczystości powinna uzmysławiać nam nie tylko wymiar wzniosłości życia Jezusa, Maryi i Józefa, lecz także być dla nas osobistym wzorem życia chrześcijańskiego. Niezależnie, czy jesteś duchownym czy  małżonkiem, oba stany czerpią swą moc z Nazareńskiej Rodziny.

Fenomen Świętej Rodziny jest bowiem niespotykany – łączy się w niej natura Kapłaństwa i Małżeństwa. Maryja bowiem wraz z Józefem kochają się, lecz nie konsumują związku w sposób charakterystyczny dla zwykłych małżeństw, mimo tego w skutek Zwiastowania Maryja rodzi jako dziewica. Miłość ich jednak nic na tym nie traci, bowiem oboje są na wyższym poziomie duchowości od przeciętnych ludzi – nie potrzebują oni zmysłowości. Natura Maryi nie cierpi w skutek grzechu pierworodnego, Józef był za to człowiekiem obdarzonym ogromną łaską, która sprawiała, że musiał poskramiać efekty grzechu z ogromną skutecznością, tak, aby i bez niepokalanego poczęcia dobrze wychowywać małego Jezusa. Tak oto Józef i Maryja przeżywali swą miłość małżeńską na innym poziomie, jednak był to poziom wyższy. Tak samo z kapłaństwem – oboje nie byli kapłanami, ale oboje mieli styczność z samym Chrystusem na poziomie dużo większym niż zwykli kapłani.

Dodatkowo jeśli przyjąć rolę kapłana jako dokonywanie przemienienia i karmienie serc Chrystusem to Maryja… była w pewnym sensie największym kapłanem, bowiem nie przemieniła chleba w ciało, i wina w krew, a zrodziła bezpośrednio ciało i krew w osobie Chrystusa. Maryja udzieliła w ten sposób komunii świętej całemu światu w sposób metafizyczny.

Józef, a w szczególności Maryja byli zatem kapłanami i małżonkami jednocześnie, bowiem Maryja zrodziła Chrystusa dla świata udzielając mu Komunii Świętej, za to Józef pielęgnował Jezusa i opiekował się nim, także rodząc go w pewien sposób, na ile możliwe jest to w sposób metaforyczny u mężczyzny. Można przyrównać ten stan kapłańsko-małżeński do Unii Hipostatycznej Chrystusa, czyli posiadaniu natury ludzkiej i boskiej jednocześnie.

Właśnie wyżej wymieniony powód sprawia, że Maryja i Józef uznani być mogą za wzór kapłanów i małżonków, nikt nie zna Chrystusa tak jak oni, nikt też nie żył w czystszej miłości niż Maryja i Józef, z tego też względu to właśnie Małżeństwo Józefa i Maryi jest dla nas wzorem największym. Najpiękniejszym aspektem tego związku pozostaje jednak i tak mały Chrystus, który jest chlubą obu małżonków, jak i całej ludzkości.